Tuesday, June 29, 2010
आयटी कंपन्या व कॅम्पस प्लेसमेंट
Sunday, June 27, 2010
वटवृक्षाचे आत्मवृत्त
नववी-दहावीत शिकत असताना मराठी मध्ये आत्मवृत्तात्मक निबंध नेहमी विचारले जायचे. किंबहुना याप्रकारचा एक निबंध हमखास विचारला जायचा. एखाद्याचे आत्मवृत्त लिहायचे म्हणजे मला त्यावेळी महाकठिण काम वाटत असे. जर कधी गरज पडलीच तर नवनीतच्या निबंधमालेतून निबंध थेट उतरवून काढायचो. या प्रकारचे निबंध म्हणजे मोठे आव्हान होते, ते मी फारसे पेलले नाही.
परवा, वटपौर्णिमा साजरी झाली. सकाळीच आमच्या परिसरातील वडाच्या झाडाजवळ बायकांची मोठी गर्दी दिसली होती. बायकांची भांडण वगैरे चालू आहे की काय, असा विचार मनात आला. पण, एवढ्या नटून-थटून कोणी भांडायला जमणार नव्हते. परंतू, जवळ गेल्यावर समजले की, सर्वजणी वडाच्या झाडाची पूजा करायला जमल्या आहेत. परिसरात ते एकच वडाचे झाड होते. त्यामुळे गर्दी होणार हे स्वभाविकच होते. तरी ह्या सर्व नशीबवानच म्हणायला हव्यात की, त्यांना निदान वडाचे झाड तरी मिळाले. मुंबईच्या स्त्रियांना तर वडाच्या झाडाची फांदी बाजारातून विकत आणावी लागते व त्याभोवती त्या प्रदक्षिणा घालतात. त्यामानाने नाशिकच्या स्त्रिया नशिबवान मानाच्या लागतील. बिचाऱ्या एकाच वडासमोर जमलेल्या सर्वजणी पाहून त्या वडाला काय वाटत असेल? असा विचार मनात आल्याने वडाच्या झाडाचे आत्मवृत्त लिहिण्याची कल्पना सुचली. अशा प्रकारचे आत्मवृत्त मी पहिल्यांदाच लिहित असल्याने ’वाचकांनी चूक-भूल देणे घेणे...’
मुलांनो, आज मी तुम्हाला माझी कैफियत सांगणार आहे. ऐकाल ना? काय करू... कोणी माझ्याकडे बघायलाही तयार नसते. निदान तुम्ही तरी माझ्याजवळ येता, खेळता. त्यामुळे मला खूप आनंद मिळतो. त्या मोठ्या लोकांना माझ्याकडे बघायला वेळच नाही. सतत आपल्या कामात गुंतलेले असतात. माझ्याकडून कोणालाही फळं व फुलं मिळत नाहीत, म्हणून मी नेहमीच दुर्लक्षित असतो. कुणीतरी सांगितलेच आहे की, जगातील कोणतीच गोष्ट ही निरूपयोगी नाही. त्यामुळे मला दिलासा मिळाला आहे. वाटत असलो तरी मीही निरूपयोगी नाही, याची मला पूर्ण खात्री आहे. परवाच मला त्याचा प्रत्यक्ष अनुभव आला.
परवा वटपौर्णिमा साजरी झाली. मी त्याला माझा वाढदिवस मानतो. कधी नव्हे ते लोक माझ्याकडे पाहतात व आपुलकीने पाणीही घालतात. माझा वाढदिवस अर्थात वटपौर्णिमा कधी आहे, याची आठवण मला कधीच ठेवावी लागत नाही. जेव्हा परिसरातील स्त्रिया माझी पूजा करायाला येतील, तेव्हाच माझा वाढदिवस असतो असे मी मानतो. पण, त्याकरिता पूर्ण वर्षभर वाट पाहावी लागते. मला याचे समाधान मात्र निश्चित आहे की, निदान वर्षातून एकदा तरी लोक माझी आठवण काढतात. याकरिता मी त्या सावित्री मातेला धन्यवाद देतो, जिने यमाच्या हातून आपल्या पतीचे अर्थात सत्यवानाचे प्राण परत आणले होते. तेव्हापासून आपल्या देशात वटपौर्णिमा साजरी केली जाते. इतर दिवशी माझ्याकडे कोणी ढुंकुनही पाहत नाही.
परवा इथे खूप स्त्रिया जमल्या होत्या. सर्वजणी माझ्या भोवती प्रदक्षिणा घालत होत्या. पण, मला त्या दोऱ्या बांधतात हे फारसे आवडत नाही. शिवाय एकदा बांधलेली दोरी परत कधीच निघत नाही. पुढच्या वर्षीपर्यंत ती तुटायला येते तोच पुन्हा नवी वटपौर्णिमा आलेली असते. त्यामुळे मला बांधून गेल्यासारखे वाटते. आता तर ती माझी ओळख बनून राहिली आहे. ज्या झाडाला दोऱ्या बांधल्या असतील, ते झाड वडाचे असते, अशी व्याख्या आधुनिक आईने मुलासाठी बनविली आहे. पूर्वी आई सांगायची की, ज्या झाडाला पारंब्या असतील ते झाड वडाचे होय. पण, आताच्या मुलांना पारंब्या म्हणजे काय? तेच माहित नसते त्यामुळे आयांनी मुलांना समजविण्याचा सोपा मार्ग सुचविला आहे. या कारणाने मात्र माझी ओळखच पुसून गेली आहे, याचे वाईट वाटते. काही दिवसांपूर्वी पाहिलेल्या एका प्रसंगाने तर माझी झोपच उडविली होती. आजच्या काळातील एक आधुनिक आई आपल्या पिंटूला घेऊन त्याच्या ’स्कूल’ला सोडायला चालली होती. तेवढ्यात त्या पिंटूचे लक्ष माझ्याकडे गेले. व त्याने उत्सुकतेने आपल्या मातोश्रींना विचारले, ’मम्मी मम्मी, त्या ट्रीचे नेम काय आहे?’ त्याची एवढी शुद्ध मराठी मला समजलीच नाही. त्याच्या आईलाही उत्तर देता आले नाही. ती म्हटली, मी तुला टुमारोला सांगते म्हणून. दुसऱ्या दिवशी पुन्हा जेव्हा या मायलेकांची जोडी माझ्याजवळ आली तेव्हा मम्मीने पिंटूला सांगितले की, ’ही बनियन ट्री आहे!’. तेव्हा मात्र मला कसेकसेच झाले. मी काय... बनियन देणारे झाड आहे? इंग्रजीमध्ये मला ’बनियन ट्री’ म्हणतात असे जेव्हा मला समजले तेव्हा माझे भवितव्य किती ’उज्ज्वल’ आहे, याची खात्री मला पटली. आणखी काही वर्षांनी माझी ओळख ’बनियन ट्री’ अशीच होणार आहे, याचे वाईट वाटू लागले होते.
त्यादिवशी वटपौर्णिमेला बायका जमल्या तेव्हा त्या नक्की सण साजरा करायला आल्या आहेत की सामुहिक वार्तालाभ करायला? तेच समजत नव्हते. सतत शब्दसुमने ही प्रत्येकीच्या मुखातून बाहेर पडत होती. त्यामुळे कोण काय बोलत आहे, तेच समजत नव्हते. माझ्या वाढदिवसाला माझ्या जवळ सर्वात जास्त ध्वनी प्रदूषण होत असावे, असे वाटून गेले. याची मला फारशी सवय नाही. पण, दर एका वर्षाने मला हा प्रसंग निभावून न्यावाच लागतो. त्यापेक्षा तुम्ही मुलेच बरी. माझ्यासोबत खेळताना दंगा जरी केला तरी, त्याने मला त्रास होत नाही. पण, आजकाल तुम्हीही माझ्याशी कधी खेळत नाही. या परिसरात जेव्हा शहरी निवास कमी होता तेव्हा इथली मुले माझ्यासोबत सूरपारंब्या खेळायची. मलाही त्यांच्या सहवासात खूप आनंद उपभोगता यायचा. पण, आताच्या मुलांना असे खेळ माहितच नाहीत. आज मुलं केवळ घरात बसून त्या इडियट बॉक्स समोर बसलेले असतात किंवा कॉम्प्युटरवर गेम खेळत असतात. त्यांना घराबाहेर खेळाता येत नाही. फारफार तर घराबाहेर ते क्रिकेटच खेळतात. त्यामुळे माझा व तुम्हा लहान मुलांचा सहवास आता संपुष्टात येऊ लागला आहे. बदल हा निसर्गाचा नियम आहे, असे म्हणतात. पण, हा बदल निसर्गच्याच मुळाशी येवू लागला आहे. पुढील काही वर्षांत माझ्यासारख्या वडाच्या झाडाला तुम्ही मानव मात्र निरूपयोगी ठरवून टाकाल.
शहरीकरणाच्या नादात आज मोठी वृक्षकत्तल तुम्ही करत आहात. पण, त्यामुळे निसर्गाचा समतोल बिघडून गेला आहे, याचा विचार करणारे फारच थोडे आहेत. मागे एकदा तुमच्या खासदाराने वृक्षप्रेमींना सुनावले होते की, आम्ही एवढे प्रयत्न करून रस्तेविकास प्रकल्प आपल्या शहरात आणतो आणि तुम्ही ते होऊ देत नाहित. खरोखर कीव करावीशी वाटते अशा माणसांची. विकास करू नये, रस्ते बांधू नये, असे कोणी म्हणत नाही. पण, जितकी झाडे तोडायची आहेत, त्याच्या तिप्पट झाडे लावल्याशिवाय झाडे तोडण्यास कायदाही परवानगी देत नाही. आधी तिप्पट झाडे लावा मगच झाडे तोडा, अशी मागणी करणाऱ्या वृक्षप्रेमींचे काय चुकले? आमच्या इथल्या महामार्गाचे रूंदीकरण करण्यासाठी ही सारी वृक्षकत्तल होणार आहे. या रस्त्याशेजारील झाडांत आमची वडाची झाडे अर्थात वटवृक्षच सर्वात जास्त आहेत. ही सर्व झाडे तोडल्यास वडाची प्रजात या शहरात किती मोठ्या संख्येने कमी होईल, याची मला फार भीती वाटते. पण, काय करू या पृथ्वीवर कर्ता करविता हा देव नसून मानवच आहे, हेच मोठे दुर्दैव आहे. त्याच्यापुढे आम्ही तरी काय करणार?
काही वर्षांनी आज मुंबईमध्ये जशी माझी व इतर झाडांची स्थिती आहे तशीच अन्य शहरातही होणार आहे. त्यामुळे निसर्गाचा समतोल साधण्यासाठी पुढची पिढी एक जबाबदार पिढी म्हणून तयार होणे गरजेचे आहे. म्हणूनच माझी ही कहाणी मी तुम्हाला सांगितली. भविष्यात माझे अस्तित्व केवळ छायाचित्रातच मर्यादित राहू नये असे तुम्हाला वाटत असेल, तर ते टिकवण्यासाठी आता तुम्हीच मला मदत करा...
Friday, June 25, 2010
सकारात्मकतेकडे नेणारा: झिंग चिक झिंग
Thursday, June 24, 2010
Roles in Heaven and Epics
*Actual Roles in **Heavens and Epics *
Brahma : Systems Installation
Vishnu : Systems Administration & Support
Lakshmi : Finance and Accounts consultant
Saraswati : Training and Knowledge Management
Shiva : DBA (Crash Specialist)
Ganesh : Quality Assuarance & Documentation
Narada : Data transfer
Yama : Reorganization & Downsizing Consultant
Chitragupta : IDP & Personal Records
Apsaras : Downloadable Viruses
Devas : Mainframe Programmers
Surya : Solaris Administrator
Rakshasas : In house Hackers
Ravan : Internet Explorer WWWF
Lakshman : Support Software and Backup
Hanuman : Linux/s390
Jatayu : Firewall
Dronacharya : System Programmer
Vishwamitra : Sr. Manager Projects
Valmiki : Technical Writer (Ramayana Sign off document)
Krishna : SDLC ( Sudarshan Wheel Development Life Cycle )
Arjun : Lead Programmer (all companies are vying for him)
Abhimanyu : Trainee Programmer
Draupadi : Motivation & Team building
Bhima : MAINFRAME LEGACY SYSTEM
Duryodhana : Microsoft product Written in VB
Karna : Contract programmer
Dhrutarashtra : Visual C++
Gandhari : Dreamweaver
100 Kauravas : Microsoft Service Packs and patches
Author: Unknown
Tuesday, June 22, 2010
रंगीबेरंगी प्रेमकथा: ’क्षणभर विश्रांती’
Monday, June 21, 2010
मृत्युपूर्वीची मजा... ’हसतील त्याचे दात दिसतील’
काळशेकर आहेत का?.. एक सस्पेंस, थ्रिलर, रोमॅंटिक कॉमेडी!
Sunday, June 20, 2010
The sea of marks
Bright girl students required...
Wednesday, June 16, 2010
मंत्र्याचा मुलगा, दारू आणि अपघात
हिंदीचा पुळका
बिबट्यापासून सुटका: अशी आणि तशी
Thursday, June 10, 2010
मराठी भाषेची ताकद
पावसात भिजलेली ती रात्र
ही कथा आहे एकच भूतकाळ असणाऱ्या दोघांची. परंतु, त्याबाबत दोघेही नीटसे ज्ञात नाहित. जे काही माहित आहे तेही अर्धवटच. मग त्या पावसाळी रात्रीत दोघेही त्यांचा पुढचा भूतकाळ एकमेकांना सांगतात व तो काय असतो, हे चित्रपटातच पाहण्यासारखे आहे. दिग्दर्शक गजेंद्र अहिरे यांनी त्यांच्या चित्रपटातून आजवर अनेक सामाजिक विषय हाताळले त्याच पठडीतला हा चित्रपट आहे. आजच्या सामाजिक व राजकिय परिस्थितीवर तो नेमके भाष्य करतो. सोनाली कुलकर्णी व अमृता सुभाष यांनी दोन वेगवेगळ्या वृत्तीची स्त्री पात्रे सादर केली आहेत. त्यात दोघीही यशस्वी झाल्याच्या दिसतात. एक सामान्य गृहहितदक्ष गृहिणीची भूमिका सोनालीने साकारलीय. जशी चित्रपटाची कथा पुढे जात जाते तशी तिची बदललेली भूमिकाही लक्षात येते. सामान्य प्रामाणिक माणूस राजकारणात कधीच टिकू शकत नाही, हे तिच्या भूमिकेतून पक्के लक्षात राहते. अमृता सुभाष प्रथमच एका वेगळ्या भूमिकेत दिसली. डोक्यावर कोणाचेही छत नसल्याने स्वैर व खूप लवकर प्रौढ झालेली तरूणी तीने साकारलीय. तीची भूमिकाही लक्षात राहण्यासारखी आहे. सयाजी शिंदेंच्या बाबतीत सांगायचे तर निळू फुलेंनंतर त्याची जागा मराठीत भरून निघल्याचे दिसते. आजचा मुरलेला राजकारणी त्यांनी अतिशय उत्तम साकारलाय. भारतीय राजकारणी कोणत्या स्तरावर विचार करतात, याचेच उत्तम उदाहरण त्यांनी उभे केले आहे. चित्रपटाच्या अंतिम टप्प्यात सामान्य माणूस व राजकारणी यांच्यातील दरीवर त्यांनी दिलेले भाषण खरोखर विचार करण्यासारखे आहे. भारतीय लोकशाही कोणत्या मार्गाने चालली आहे, याचे दर्शन त्यातून घडते. कितीही काही झाले तरी राजकारण्यांचे कोणीही वाकडे करू शकत नाही, हेच खरे. अगदी पत्रकारही नाही. केवळ त्यांच्या मृत्युनेच हे सारे संपू शकते...
सुबोध भावे व संदिप मेहता यांनी त्यांच्या भूमिका चांगल्या निभावल्या आहेत. चित्रपट संपल्यावर मात्र काहितरी चुकल्याची हूरहूर लागून राहते. एक वेळ पाहावा असा हा चित्रपट निश्चितच आहे.
Wednesday, June 9, 2010
Can we expect from young players?
Zimbabwean cricket team is not that much strong to defeat the Indian team on any surface. They did not play any big international matches in last few years. In comparison with this Indians were much better cricketers. This must lay the selectors to think on it, to think about the abilities of the young Indian cricketers. All of the Indians have played the Indian Premier League very fine. They were confident about their game in this Indian league. Now it seems that Indian players have become greedy about the money. International games are not giving much money as compared to the IPL matches. So, now players are taking international matches very lightly. There is no matter of pride for them in international matches now. We have seen that many of the young and enthusiastic players were gone to West Indies only for the enjoyment. There were no matter for them about pride. They are made totally professional. They know that whatever we win or loose, we are going to get the same amount of money, then why should we make stress on us? They are thinking that we now having a lost of sources for income in cricket. It has made them so careless about the international cricket. They also know that there is no any option to the selectors. Such thinking of the young cricketers will make cricket down in our nation again.
Young cricketer Ravindra Jadeja did not learn any type of the lesson from his exclusion in IPL. Now, he is thinking that he is great. In same passion he repeated his poor behavior in World Cup too. He must be excluded from team for at least one year. Murli Vijay plays very fine while playing in India and for Chennai super kings but in Zimbabwe he played poor than a test player. Yusuf Pathan seems like a lottery for the Indian team. Many times he never plays the game but on few occasions he plays big innings. We don’t need such players.
With all these players’ comparison, Sachin Tendulkar is very far away. These young players must learn something from Sachin. How Sachin has reached in this position? I think, the players are unaware of that. Now the time has come to think on the rebuilding of Indian cricket team. Indian selectors must show their ‘actual rights’ to the players.
’ह’ ची बाधा
आपण बोलत असणाऱ्या वाक्यातील प्रत्येक शब्दाचे पहिले अक्षर जरी बदलले तर अर्थाचा किती अनर्थ होतो. याच संकल्पनेवर आधारित विनोद तयार झाला तर? ’ई टीव्ही-मराठी’ वरच्या कॉमेडी एक्सप्रेस या कार्यक्रमात ही संकल्पना वापरून विनोद निर्मिती करण्यात आली आहे. या पात्राचे नाव आहे, ’मिस्टर ह’. कारण, यातील कोणत्याच ऍक्ट मध्ये त्याचे नाव सांगण्यात आलेले नाही. ’मिस्टर ह’ हे आपल्या बोलण्यात प्रत्येक वाक्यातील प्रत्येक शब्दातील पहिले अक्षर हे ’ह’ च्या बाराखडीत बोलतात. ह्यामुळे हे हाय होलतात हे हमोरच्याला हळतच हाही.
कॉमेडी एक्सप्रेसमधल्या प्रत्येक ऍक्टमध्ये ’मिस्टर ह’ ची भूमिका ही आशिष पवार या उगवत्या विनोदी कलाकाराने केली आहे. व त्याला साथ द्यायला वैभव मांगले, अभिजित चव्हाण, भूषण कडू व कमलाकर सातपुते हे कलाकार आहेत. काही ऍक्टमध्ये कलाकारांचे टायमिंग व बोली ही उत्तम असल्याने चांगली विनोदनिर्मिती होते. त्यामुळे एकवेळ पाहायला काय हरकत आहे?
मिस्टर ह आणि...
१. सिव्हिल बिल्डर [वैभव मांगले]
२. जॉब इंटरव्ह्युसाठी [अभिजित चव्हाण]
३. केबलवाला [अभिजित चव्हाण]
४. हवालदार [कमलाकर सातपुते]
५. मराठी पंडित [कमलाकर सातपुते]
६. वाघोबा [भूषण कडू]
७. चमडी बाबा [भूषण कडू]
८. हिप्नॉटिस्ट [भूषण कडू]
९. रिक्षावाला [भूषण कडू]
१०. डॉक्टर [भूषण कडू]
Vigyan Ashram: A Nice Concept
Science is the thing which believes on practical things. While learning in the school, we have learned various things and actions as the part of science. But, the practical things were not there. This is the fact. In rural areas very less importance is given to the scientific practical doing. So, this is the reason why, we do not get confident about the theoretical things that we learned. In order to build this confidence, practical is necessary. Whenever we learn anything in our education, it should be compulsory to check this practically. But, the same system is not there in our nation.
I found a system following the principle of ‘learning while doing’ in a rural area. This is known as Vigyan Ashram. Three years ago, third year diploma students from computer technology branch had organized an educational tour to Vigyan Ashram. We heard this concept on internet. So we were curious to observe and visit this ashram. This place is actually situated at village Pabal in Shirur taluka of Pune district (Maharashtra). We needed to go via Rajgurunagar to reach this place. It is nearly 30 KMs away from Rajagurunagar city. The area is not that much bigger but nicely arranged to make it science oriented!
Vigyan Ashram believes in philosophy of ‘Learning while doing’. It is the same way by which we learn to speak our mother tong. This ‘natural system of learning’ teach us, without overburdening us by ‘teaching –learning’ process. Many of the students were following the principles there. I found some of the objectives of Vigyan Ashram on their website:
- Vigyan Ashram believes activity to hand is the quickest way to develop intellect.
- Vigyan Ashram believes multiple experiences helps in developing Childs personality.
- Vigyan Ashram believes various rural development task can be integrated with school education. Therefore by achieving purpose of ‘Education through Development … and Development through Education’.
- Vigyan Ashram believes in demystifying science. The scientific method - observation, measurement, recording, classification, documentation, exchange of information with others, developing hypotheses, testing them by further experiments and observation - is not only possible in every day life but it is in fact financially very relevant to all sections of society.
Such type of education system is always effective to make the student more practical oriented which is the current demand of the industries which requires well-skilled employees. Can we think on this?
World Cup Soccer theme song
The soccer world cup is about to start in two days. Not only the South Africa but the whole world is set ready for this world cup. When I saw the theme song made for world cup by K’naan, it sounds nice with its lyrics and the music too. A really enjoyable song composed for the world cup. I thank them for it. I found out the lyrics and the video for this theme song. So enjoy…
Ooooooh Wooooooh
Give me freedom, give me fire, give me reason, take me higher
See the champions, take the field now, you define us, make us feel proud
In the streets are, exaliftin , as we lose our inhibition,
Celebration it’s around us, every nation, all around us
Singing forever young, singing songs underneath that sun
Let’s rejoice in the beautiful game.
And together at the end of the day.
WE ALL SAY
When I get older I will be stronger
They'll call me freedom Just like a waving' flag
And then it goes back
And then it goes back
And then it goes back
When I get older I will be stronger
They'll call me freedom
Just like a waving' flag
And then it goes back
And then it goes back
And then it goes
Oooooooooooooh woooooooooohh hohoho
Give you freedom, give you fire, give you reason, take you higher
See the champions, take the field now, you define us, make us feel proud
In the streets are, exaliftin, every loser in ambition,
Celebration, it’s around us, every nation, all around us
Singing forever young, singing songs underneath that sun
Lets rejoice in the beautiful game.
And together at the end of the day.
एक विचित्र चायनामन
यूट्यूब वर मला त्याच्या बॉलिंग ऍक्शनचा हवा तसा व्हिडिओ मिळाला. त्यावरून त्याची विचित्र गोलंदाजी पाहता येईल. कुणीही त्याची गोलंदाजी प्रथम पाहिली की विचित्रच वाटते. पॉल ऍडम्सच्या करियरच्या सुरूवातीच्या काळात त्याच्याबाबतीत असेच घडले. मैदानावरचे खेळाडूच नव्हे तर प्रेक्षकही त्याच्या गोलंदाजीवर हसायचे. पण, या गोलंदाजाने स्वत:ला सिद्ध करून दाखविले. चेंडू टाकताना तो फलंदाजाकडे पाहतच नसायचा. त्याच्यावर अशी टिका अनेकदा झाली होती. हे पॉल ऍडम्सला जेव्हा समजले तेव्हा त्याने सांगितले होते कि, गोलंदाजी करताना एकदा फलंदाजाला पाहिले की, त्याची प्रतिमा माझ्या मनात तशीच राहते त्यामुळे चेंडू कसा व कुठे टाकायचा हे मला निश्चितच समजते. अशी त्याची गोलंदाजी ’चायनामन’ ह्या प्रकारात मोडते. आजच्या घडीला केवळ ऑस्ट्रेलियाचा डेविड हसी हा एकमेव गोलंदाज चायनामन म्हणून प्रसिद्ध आहे.
२० जानेवारी १९७७ ला पॉल रेगन ऍडम्सचा जन्म दक्षिण आफ्रिकेतल्या केप टाऊन येथे झाला. पॉल सुरूवातीला एक फलंदाज म्हणून उदयास आला. डावखुरा पॉल उजव्या हाताने फलंदाजी करायचा. परंतू, त्याच्या शिक्षकांनी त्याला गोलंदाजीस उद्युक्त केले. सर्वप्रथम त्याच्या मित्रांनी त्याची गोलंदाजी पाहिली तेव्हा ते पोट धरून हसले होते. नंतर मात्र जेव्हा त्याने प्रतिस्पर्धी संघाच्या विकेट्स घ्यायला सुरूवात केली तेव्हा मात्र सर्वजण तोंडात बोटे घालून बसले. त्याच्या आयुष्यात अशा घटना अनेकदा घडल्या आहेत. त्याचे सुरूवातीचे करियर घडविण्यात त्याचे शिक्षक अब्राहम्स यांचा मोठा वाटा राहिला होता. नंतरच्या काळात दक्षिण आफ्रिकेचे प्रसिद्ध खेळाडू एडी बार्लो यांनी पॉल मधील गुण हेरून त्याची ’वेस्टर्न प्रोव्हिंन्स’ च्या ब संघाकडून खेळण्यास संधी मिळवून दिली. लवकरच त्याने अ संघातही स्थान मिळविले. याच संघातून उत्तम खेळ केल्याने पॉल ऍडम्स ची निवड १९९५ मध्ये इंग्लंडविरूद्ध दक्षिण आफ्रिकेच्या अ संघात झाली. यानंतर खऱ्या अर्थाने आंतरराष्ट्रीय स्तरावर ओळखला जाऊ लागला. इंग्लंडचे आघाडीचे फलंदाज ग्राहम थॉर्प व ग्राहम हिक यांना त्याने एकाच ओव्हरमध्ये बाद करून वाहवा मिळविली. त्याच्या संघातील त्याचा अष्टपैलू सहकारी ब्रायन मॅकमिलन याने त्याला ’गोग्गा’ हे टोपननाव बहाल केले होते. याचा अर्थ किडा असा होतो.
पॉलच्या जबरदस्त खेळीनंतर त्याची राष्ट्रीय संघात निवड पक्की होती. राष्ट्रीय संघात निवड झाली तेव्हा तो फक्त १८ वर्षांचा होता. दक्षिण आफ्रिकेचा तो सर्वात तरूण खेळाडू ठरला. १९९९ मध्ये पॅट सिमकॉक्स या आघाडीच्या ऑफस्पिनरच्या जागेवर पॉल ऍडम्सची संघात निवड करण्यात आली होती. नंतरच्या काळात पॅट सिमकॉक्स व ऍडम्स हे दोघेही बऱ्याचदा एकाच वेळी संघात खेळले आहेत. त्यांना साथ द्यायला निकी बोये हाही दक्षिण आफ्रिका संघात होता. हॅन्सी क्रोनिएच्या नेतृत्वाखाली पॉल ऍडम्स अनेक कसोटी सामने खेळला. भारत एकदा आफ्रिकेच्या दौऱ्यावर असताना पॉलने सौरव गांगुलीचा एका उत्तम गुगलीवर बळी घेतला होता. सहसा गांगुली त्याच्यापुढे कोणत्याही फिरकी गोलंदाजाचे चालू द्यायचा नाही. त्यामुळे त्रिफळाचित झाल्यावर त्याची प्रतिक्रिया ही नेहमीपेक्षा वेगळी वाटली.
सन २००२ मध्ये पॉल ऍडम्सने त्याच्या कारकिर्दीतील १०० बळी पूर्ण केले. ही कामगिरी करणारा तो आफ्रिकेचा सातवा गोलंदाज ठरला. याच वर्षी त्याला दक्षिण आफ्रिका क्रिकेट बोर्डाने सर्वोत्तम क्रिकेटपटूचा प्रदान केला होता. २००४ मध्ये आफ्रिकेच्या राष्ट्रीय संघात तो अखेरचा दिसला होता. ऑक्टोबर २००८ मध्ये त्याने प्रथम श्रेणी क्रिकेटमधून निवृत्ती जाहीर केली.
कदाचित यापुढे त्याच्यासारखी शैली असणारा गोलंदाज पुन्हा तयार होणार नाही...